Urodził się 15 marca 1869 roku w Kaliszu. Od chwili wstąpienia na studia związał się z tajnymi organizacjami. Wszedł do Centralizacji Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Był także organizatorem grup zawodowych. W czerwcu 1893 r. na polecenie Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich przekroczył nielegalnie granicę Rosji, aby załagodzić kryzys wewnętrzny jaki powstał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W 1905 roku przybył do kraju i brał udział w zjeździe PPS. W 1914 roku wybuchła I wojna światowa. W związku z tym w 1915 r. zaangażował się w działania w Komitecie Narodowym Polskim. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku zbliżył się do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”. W okresie 1919-1920 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w gabinetach Ignacego Jana Paderewskiego oraz Leopolda Skulskiego. 20 grudnia 1922 roku został wybrany Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. W maju 1926 roku na skutek akcji zbrojnej Piłsudskiego, Wojciechowski zrzekł się urzędu prezydenta. Po przewrocie majowym Wojciechowski nie chciał mieć nic wspólnego z wielką polityką. Kontynuował działalność w „Społem”. Pisał wiele artykułów i prac przede wszystkim na tematy spółdzielczości. Napisał również wspomnienia w 1938 roku pt. „Moje wspomnienia”. Po otrzymaniu emerytury początkowo mieszkał na wsi w majątku Władysława Grabskiego. Następnie zamieszkał w małym domku na Ochocie gdzie przeżył II wojnę światową. Zmarł 9 kwietnia 1953 roku w Gołąbkach koło Warszawy, całkowicie zapomniany przez społeczeństwo polskie.