Halina Nieniewska ps. „Irena Konarska”

Urodziła się 1890 roku w Warszawie. W 1905 uczestniczyła w strajku szkolnym. Członkini Związku Patriotów, a w 1919 wstąpiła do II Ochotniczej Legii Kobiet tworzącej się w Wilnie. Od jesieni 1939 w konspiracji. W październiku 1939 w jej mieszkaniu przy ul. Raszyńskiej 56 nastąpiło zaprzysiężenie członków sztabu dowództwa Służby Zwycięstwa Polski na czele z gen. Michałem Tokarzewskim. W szkołach średnich była czynna w organizowaniu kompletów tajnego nauczania oraz jedna z inicjatorek zorganizowanych jesienią 1940 kompletów nauk biologicznych na poziomie akademickim na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Członkini Stronnictwa Demokratycznego „Prostokąt” oraz naczelny redaktor pisma „Nowe Drogi”. Kierowniczka komórki „IKo” od 1941 w Oddziale Organizacyjnym KG ZWZ-AK, a która utrzymywała łączność z obozami jenieckimi i robotnikami polskimi wywiezionymi w głąb Rzeszy hitlerowskiej. 17 lipca 1940 w czasie tajnej matury kompletów liceum, im. Królowej Jadwigi po raz pierwszy aresztowana z grupą nauczycieli i uczennicami. Prowadziła nadal nauczanie będąc więzioną na Pawiaku. Po 2 tygodniach zwolniona, ale nie zaniechała konspiracji. Oprócz „IKo” prowadziła komórkę „Import”, która zajmowała się odbiorem poczty i pieniędzy dla kurierów z zagranicy. 28 kwietnia 1942 podczas spotkania z jednym z korespondentów „IKo” została powtórnie aresztowana. Więziona na Pawiaku i torturowana na al. Szucha podczas, których nic nie ujawniła. Wzięła wszystko na siebie wobec okazanych dowodów. Podczas przesłuchania została zamordowana, prawdopodobnie 22 maja 1942 roku, a jej zmasakrowane zwłoki przekazano do kostnicy na ul. Oczki, gdzie zostały rozpoznane.