Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP) to największa i najstarsza organizacja harcerska w Polsce, której początki sięgają początków XX wieku. Historia ZHP jest ściśle związana z losami Polski – od czasów zaborów, przez walkę o niepodległość, okres międzywojenny, II wojnę światową, czasy PRL, aż po współczesność.
Harcerstwo zaczęło się rozwijać na początku XX wieku pod wpływem idei skautingu Roberta Baden-Powella. Już w 1910 roku powstawały pierwsze drużyny skautowe na ziemiach polskich. W różnych częściach kraju działali tacy pionierzy jak Andrzej Małkowski i Olga Drahonowska-Małkowska w Galicji oraz ks. Kazimierz Lutosławski i Tadeusz Strumiłło w zaborze rosyjskim.
1 listopada 1918 roku oficjalnie powołano do życia ZHP, który zjednoczył działające dotąd niezależnie organizacje harcerskie. Harcerze odegrali ważną rolę w wojnie polsko-bolszewickiej (1919–1921), pełniąc funkcje kurierskie, sanitarne i pomocnicze.
W II Rzeczypospolitej ZHP rozwijał się dynamicznie. Kładł nacisk na wychowanie obywatelskie, fizyczne i moralne młodzieży. Harcerze byli aktywni społecznie, uczestniczyli w obozach, zlotach i inicjatywach patriotycznych. Organizacja liczyła wtedy dziesiątki tysięcy członków.
Po wybuchu wojny działalność ZHP została zakazana przez okupantów. Mimo to, harcerze działali w konspiracji, tworząc Szare Szeregi – tajną organizację będącą częścią Polskiego Państwa Podziemnego. Brali udział w akcjach sabotażowych i Powstaniu Warszawskim.
Po wojnie ZHP został reaktywowany, lecz szybko upolityczniony. W 1949 roku został rozwiązany i zastąpiony przez organizację podporządkowaną władzy komunistycznej. W 1956 roku przywrócono ZHP, ale działał już według zasad narzuconych przez władze PRL.
Po transformacji ustrojowej ZHP powrócił do przedwojennych ideałów. Powstały także inne organizacje, m.in. Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej (ZHR). Dziś ZHP to apolityczna, wychowawcza organizacja, będąca częścią międzynarodowego ruchu skautowego. Nadal wychowuje młodych ludzi w duchu patriotyzmu, służby i braterstwa.