Powstania Śląskie (1919–1921) to trzy zrywy ludności polskiej na Górnym Śląsku przeciwko niemieckiej administracji i wojsku. Ich celem było przyłączenie regionu do odrodzonej Polski.
I Powstanie Śląskie wybuchło 17 sierpnia 1919 roku jako odpowiedź na brutalne represje niemieckie wobec Polaków. Choć szybko stłumione, ujawniło determinację ludności śląskiej. Po powstaniu wielu Polaków musiało uciekać na teren Polski.
II Powstanie Śląskie rozpoczęło się w nocy z 19 na 20 sierpnia 1920 roku. Było lepiej zorganizowane i miało charakter polityczno-wojskowy. Zbiegło się z wojną polsko-bolszewicką. W wyniku walk Polacy uzyskali częściowe ustępstwa – zreorganizowano policję i dopuszczono do niej Polaków.
III Powstanie Śląskie, największe i najważniejsze, wybuchło 2 maja 1921 roku. Było odpowiedzią na niekorzystny dla Polski wynik plebiscytu. Pod wodzą Wojciecha Korfantego przeprowadzono dobrze skoordynowaną akcję militarną. Walki trwały do czerwca, zakończone rozejmem. W 1922 roku część Śląska, w tym regiony przemysłowe, przyznano Polsce.
Powstania Śląskie to symbol walki o polskość i narodową tożsamość, a także świadectwo odwagi i determinacji mieszkańców regionu.