Marian Garlicki

Urodził się 8 grudnia 1908 w Drohobyczu na terenie zaboru austriackiego. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1927 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył w 1933, a w 1935 otrzymał tytuł lekarza medycyny. W 1927 przyjęty do Korporacji Akademickiej Aragonia we Lwowie. Z dniem 1 września 1939 został zmobilizowany w stopniu porucznika lekarza i wyznaczony ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Wojennego nr 604 we Lwowie. Od 23 września 1939 był asystentem w Klinice Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego oraz na Oddziale Chirurgii Dziecięcej Szpitala Powszechnego. W 1944 objął stanowisko starszego asystenta Kliniki Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego. Podczas II wojny światowej służył również w Armii Krajowej, gdzie sprawował funkcję zastępcy szefa Służby Zdrowia Okręgu Lwów. 16 września 1944 powołano go do Wojska Polskiego z przydziałem na ordynatora Oddziału Chirurgicznego 66 Szpitala Ewakuacyjnego. W latach 1945–1946 był kolejno naczelnym chirurgiem Szpitala Wojskowego w Poznaniu i ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, po czym przeszedł do rezerwy. W 1946 został starszym asystentem w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie, natomiast w 1948 objął stanowisko adiunkta III Kliniki Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1947 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1951 doktora habilitowanego. W 1952 wyznaczono go kierownikiem Kliniki Chirurgii Ortopedycznej Śląskiej Akademii Medycznej i katowickim konsultantem wojewódzkim w zakresie ortopedii i traumatologii. Od 1954 do 1957 pełnił funkcję rektora Śląskiej Akademii Medycznej. 20 stycznia 1957 został wybrany na posła na Sejm PRL, w którym był zastępcą przewodniczącego Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej. Latem 1957 powołano go z rezerwy do czynnej służby wojskowej w stopniu pułkownika i wyznaczono naczelnym chirurgiem Wojska Polskiego oraz kierownikiem naukowym Kliniki Ortopedyczno-Urazowej Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej. 7 października 1958 awansował na generała brygady. W okresie od 14 października 1958 do 9 lutego 1965 był pierwszym komendantem-rektorem Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. 18 lipca 1963 otrzymał tytuł naukowy profesora. W 1966 został kierownikiem Katedry i Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Warszawie. W 1973 otrzymał tytuł doktora honoris causa Wojskowej Akademii Medycznej, a w 1996 Śląskiej Akademii Medycznej. Zmarł 23 maja 2002, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.