Urodził się 14 maja 1867 w Krasiczynie. Świadectwo dojrzałości otrzymał 8 lipca 1886. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Uniwersytecie Jagiellońskim. Równocześnie był słuchaczem wykładów w Instytucie Katolickim w Lille. Prawo ukończył w Wiedniu w 1890 roku. W latach 1890-1894 był studentem jezuickiego Uniwersytetu w Innsbrucku na wydziale teologicznym. Święcenia kapłańskie przyjął 1 października 1893 z rąk sufragana lwowskiego bpa Jana Puzyny. Kontynuował naukę w Rzymie, doktorat z prawa obronił 10 lipca 1896 na Uniwersytecie Lateraneńskim. Od września 1897 roku do października 1901 roku pełnił obowiązki wicerektora Seminarium Metropolitalnego archidiecezji lwowskiej oraz sekretarza sądu diecezjalnego i metropolitalnego. W latach 1906-1911 przebywał w Watykanie jako tajny szambelan papieski, doradzał papieżowi w sprawach Kościoła polskiego. Podejmował interwencje w sprawie powszechnego strajku dzieci polskich (zakaz nauczania religii w języku narodowym) oraz w sprawie nominacji na stolicę prymasowską (był przeciwny mianowaniu na to stanowisko obcokrajowca). W październiku 1910 roku interweniował na rzecz ks. Stanisława Adamskiego jako patrona Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych. 8 listopada 1911 otrzymał nominację na biskupa krakowskiego. W czasie I wojny światowej założył Krakowski Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny, popularnie nazywany Książęco-Biskupim-Komitetem. Ta akcja objęła swym zasięgiem cały kraj. Nie uchylał się od akcji politycznej w interesie narodu polskiego, działając na polu dyplomacji w Watykanie. Osłabiał wpływy niemieckie w Rzymie wykorzystując znajomość stosunków watykańskich, dążył do uzyskania zezwolenia na działalność plebiscytową księży polskich na Górnym Śląsku. W 1925 roku został pierwszym metropolitą krakowskim. Dążył do uniezależnienia Kościoła od państwa i stronnictw politycznych. Był krytycznie nastawiony do konkordatu. Wspierał Ligę Katolicką a po 1930 roku Akcję Katolicką. Za jego rządów seminaria katowickie i częstochowskie przeniesiono do Krakowa. Na tle sprawy przeniesienia zwłok Józefa Piłsudskiego został gwałtownie zaatakowany przez polityków i prasę, tzw. konflikt wawelski. W czasie II wojny światowej prowadził akcję interwencyjną w obronie polskiego społeczeństwa. Zaangażował się w akcję duszpasterską wśród przymusowych robotników. Wspierał Radę Główną Opiekuńczą w Krakowie. Po zamknięciu seminarium w 1941 roku zarządził seminarium podziemne. Wystosował list do gubernatora Hansa Franka w sprawie uwolnienia profesorów UJ. Utrzymywał kontakty z podziemiem polskim, organizacją „Kreisauer Kreis”. Po zakończeniu wojny reaktywował Związek Caritas, zainicjował wydawanie Tygodnika Powszechnego. Odważnie stawał w obronie uwięzionych członków AK. 18 lutego 1946 papież Pius XII powołał go do kolegium kardynalskiego. Wspierał prymasa Stefana Wyszyńskiego, nie dał się zinstrumentalizować komunistom. 6 marca 1950 wydał słynne oświadczenie na wypadek aresztowania. 23 lipca 1951 zmarł w pałacu biskupim w Krakowie.