Karol Marcinkowski

Lekarz, działacz narodowy i społeczny, orędownik pracy organicznej. Urodził się w 1800 r. w Poznaniu. Studiował medycynę w Berlinie i za działalność patriotyczną wśród studentów więziony był w twierdzy w Wisłoujściu. W latach 1823-30 rozpoczął praktykę prywatną w Poznaniu jako chirurg, ginekolog i położnik, pracując zarazem w szpitalu miejskim. Uczestniczył w Powstaniu Listopadowym, pełniąc funkcję szefa sztabu w wyprawie korpusu gen. Dezyderego Chłapowskiego na Litwę. Po upadku powstania był internowany w okolicach Kłajpedy. W latach 1832-35 przebywał w Szkocji i we Francji, uzupełniając wykształcenie. Po powrocie do Poznania kontynuował praktykę lekarską i prowadził ożywioną działalność społeczną. W 1838 r. zainicjował budowę „Bazaru”, w 1841 r. stanął na czele Towarzystwa Pomocy Naukowej. Założył także w Poznaniu Towarzystwo ku Wspieraniu Ubogich i Biednych, w latach 1841-45 wchodził w skład Rady Miejskiej. Z czasem stał się duchowym przywódcą organiczników wielkopolskich i cieszył się opinią jednego z najlepszych lekarzy w tym regionie. Jego bezinteresowna i ofiarna działalność wyrobiła mu autorytet i uznanie nie tylko Wielkopolan, ale i władz pruskich. Zmarł w 1846 r. w Dąbrówce Ludomskiej k. Obornik. Pochowany został na dawnym cmentarzu świętomarcińskim w Poznaniu, w 1923 r. jego prochy przeniesiono do kościoła św. Wojciecha.