Urodził się 29 września 1747 w Będominie. Józef Wybicki był z wykształcenia prawnikiem. Już w wieku 20 lat rozpoczął działalność polityczną, bowiem był posłem na sejm w I Rzeczypospolitej. Zasłynął z próby pozytywnego zastosowania „liberum veto” wobec aktów Sejmu Repninowskiego. Był uczestnikiem konfederacji barskiej, działając jako łącznik polskiego sejmu z innymi krajami europejskimi. Jakkolwiek brał udział w konfederacji targowickiej, to brał również udział w insurekcji Tadeusza Kościuszki. Był współpracownikiem oraz przyjacielem gen. Henryka Dąbrowskiego – razem pomagali powstaniu wielkopolskiemu, przechodząc później do działań emigracyjnych na rzecz Legionów Polskich we Włoszech, które powstały w roku 1797 również z inicjatywy Wybickiego. Wówczas to również ułożył hymn narodowy, mianowicie „Mazurka Dąbrowskiego”. Był uczestnikiem wojen napoleońskich. Rok 1807 był czasem powstania Księstwa Warszawskiego, w czym miał swój aktywny wkład, będąc później czołowym politykiem państwa. Organizował obronę Wielkopolski przed wojskami austriackimi w 1809 roku. Później dokładał starań przy tworzeniu Królestwa Polskiego, jakie wyłoniło się po kongresie wiedeńskim. W latach 1817 – 1820 był prezesem Sądu Najwyższego Królestwa Polskiego, a także wcześniej senatorem – wojewodą. W roku 1807 został odznaczony Orderem Orła Białego oraz Orderem Legii Honorowej. Był autorem utworów literackich, pism politycznych. Jego wiekopomną zasługą jest „Mazurek Dąbrowskiego”. Zmarł 10 marca 1822 w Manieczkach.