Józef Bem urodził się 14 marca 1794 r. w Busku koło Tarnowa. W wieku 18 lat uzyskał stopień porucznika artylerii i zakończył edukację. W latach 1812-1813 Józef Bem brał udział we francuskiej kampanii przeciw Rosji, za co odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Po klęsce Napoleona wrócił do rodzinnego Buska. Do czynnej służby przywrócony został w 1817 r. Rok później mianowano go adiutantem polowym generała Piotra Bontempsa. W czasie powstania listopadowego Józef Bem objął dowództwo nad czwartą baterią lekkokonną w stopniu majora. Dzięki jego taktyce rozmiar klęski wojsk polskich został złagodzony, a Bem za zasługi otrzymał stopień pułkownika, następnie generała brygady i Złoty Krzyż Virtuti Militari. Po upadku powstania wyemigrował z kraju. Aktywnie zaangażował się w działalność na rzecz formowania legionów polskich w Belgii i Portugalii. W latach 1848-1849 Józef Bem stał się człowiekiem znanym niemal w całej Europie. Seria rewolucyjnych zrywów narodowych zwana Wiosną Ludów stała się polem do ujawnienia jego wybitnych zdolności taktycznych. Od grudnia 1848 r. do marca 1849 r. jako dowódca armii węgierskiej kilkukrotnie wyparł wojska austriackie z Siedmiogrodu, dzięki czemu stał się węgierskim bohaterem narodowym. Po upadku rewolucji 13 sierpnia 1849 r. Józef Bem uciekł do Turcji, gdzie - aby móc wstąpić do wojska sułtana - przyjął islam, tytuł Pasza oraz imię Murat. W 1850 r. w Aleppo, dowodząc oddziałami tureckimi, stłumił powstanie Arabów przeciw chrześcijanom. Obrona miasta przyniosła Józefowi Bemowi sławę w Turcji. W listopadzie 1850 r. Józef Bem zachorował na febrę azjatycką (malarię), w wyniku której zmarł 10 grudnia. Pochowano go na cmentarzu muzułmańskim w Aleppo (na terenie obecnej Syrii). W 1828 r. rząd polski rozpoczął starania o sprowadzenie jego szczątków do ojczyzny. 30 czerwca 1929 r. honorowy kordon przy wsparciu węgierskiej kompanii reprezentacyjnej przekroczył granice Polski. Prochy generała spoczęły w Mauzoleum w Tarnowie.