Bitwa o Kępę Oksywską

Kępa Oksywska była odsłoniętym płaskowyżem o powierzchni około 40 km2, który choć górował nad okolicą, to nie posiadał naturalnej osłony przed obserwacją i bombardowaniem. Liczne zmiany co do koncepcji obrony spowodowały, że we wrześniu 1939 rejon ten nie posiadał żadnych umocnień żelbetowych. Umocnionymi punktami obrony były jedynie dwie dwu-działowe baterie przeciwlotnicze kalibru 75mm oraz dwu-działowa bateria kalibru 100mm „Canet” (lub „Cannet”). Jedno z dział baterii Canet zostało zniszczone ciężkim nalotem już 1 września. W czasie kampanii wrześniowej główna baza polskiej marynarki wojennej wraz z portem Oksywie, położona na północ od Gdyni, broniona była przez część oddziałów Lądowej Obrony Wybrzeża (LOW), od 11 września podporządkowanych dowódcy Morskiej Brygady Obrony Narodowej podpułkownikowi Stanisławowi Brodowskiemu. Początkowo Niemcy prowadzili jedynie bombardowania oraz ostrzał artyleryjski Kępy Oksywskiej. 10 września do ataków od strony lądu przystąpił kombinowany korpus pod dowództwem generała Leonarda Kaupischa, którego oddziały 12 września zdołały przełamać polskie pozycje na północnym i zachodnim skraju obrony. W tej sytuacji dowódca całości sił Lądowej Obrony Wybrzeża pułkownik Stanisław Dąbek zdecydował wycofać swoje jednostki z Gdyni i wzmocnić nimi obronę Kępy Oksywskiej. 14 września Niemcy całkowicie okrążyli oddziały polskie, a 17 września rozpoczęli szturm generalny. Po rozbiciu obrony polskiej izolowane walki trwały do 19 września. Straty własne obrońców Kępy Oksywskiej wyniosły około 1500–2000 poległych oraz 3000–3500 rannych. Pułkownik Dąbek, po stoczeniu ostatniej walki we wsi Babi Dół, popełnił samobójstwo. Niemcy w uznaniu dla bohaterskiej obrony Kępy zezwolili na uroczysty pogrzeb pułkownika Dąbka.