Stanisław Żółkiewski urodził się w 1547 r. w Turynce pod Lwowem. Kanclerz i hetman wielki koronny, jeden z najwybitniejszych wodzów w dziejach Rzeczypospolitej. Współpracownik i następca Jana Zamojskiego. W 1577 roku brał udział w wojnie z Gdańskiem, a następnie walczył w kampaniach Batorego z Moskwą w latach 1579-81. W roku 1588 w bitwie z Maksymilianem Habsburgiem pod Byczyną przyczynił się do zwycięstwa i został ciężko ranny. W tym samym roku został hetmanem polnym koronnym. W latach 1596 i 1600 wyprawiał się z Zamoyskim na Mołdawię i Wołoszczyznę dla osadzenia przychylnych Rzeczypospolitej hospodarów. Tłumił powstanie kozackie Semena Nalewajki, walczył z Tatarami. Walczył ze Szwedami w Inflantach, pokonując ich w bitwie pod Rewlem w 1602 roku. Podczas rokoszu Zebrzydowskiego został wierny królowi Zygmuntowi III Wazie rozbijając oddziały rokoszan w bitwie pod Guzowem w 1607 r.
W 1610 roku pod Kłuszynem rozbił wojska rosyjsko-szwedzkie, idące na odsiecz obleganego przez Polaków Smoleńska. Wkroczył do Moskwy i wziął do niewoli cara Wasyla Szujskiego, a od bojarów odebrał przysięgę na wierność królewiczowi Władysławowi Wazie. W 1617 roku powstrzymał najazd Turków i Tatarów i zawarł z nimi porozumienie pod Buszą. W 1618 r. został mianowany na stanowisko hetmana wielkiego koronnego. Piastował również urząd kanclerza wielkiego koronnego i wojewody kijowskiego. W roku 1620 wyruszył osłaniać Rzeczpospolitą przed turecką nawałą. Pomimo ogromnych starań nie zdołał udało mu się pokonać wroga pod Cecorą. Poległ 7 października 1620 r. do końca broniąc polskich granic. Jego głowę zawieziono sułtanowi tureckiemu jako trofeum.
