Władysław Anders

Urodził się dnia 11 sierpnia 1892 roku, w Błoniu. Generał broni Wojska Polskiego , odznaczony orderem Virtuti Militari, dowódca II Korpusu Polskiego, w latach 1944-1945 Wódz Naczelny Polskich Sił Zbrojnych. Rodzicami Andersa byli Albert i Elżbieta Anders. Naukę Władysław zaczynał w warszawskim gimnazjum, naukę kontynuował na studiach w Rydze, wstąpił tam do Korporacji Akademickiej Arkonia. Uczestniczył w I wojnie światowej, dowodził tam szwadronem konnej kawalerii. Na początku lat 20 XX wieku Anders wstąpił do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Od 1925 roku został mianowany Komendantem Warszawy a w późniejszym czasie Dowódca Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, dowódca Garnizonu Baranowicze. Ranny podczas II wojny światowej, wieziony w więzieniu NKWD w Łubiance. Podczas blisko 2 letniego pobytu, wielokrotnie lecz bezskutecznie namawiany do wstąpienia do Armii Czerwonej, uwolniony z niewoli po podpisaniu układu Sikorski-Majski. W 1941 założyciel i dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W latach 1945-1945 pełnił funkcję Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych i Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Po II wojnie światowej pozbawiony polskiego obywatelstwa przez władze komunistyczne, kontynuował działalność Rządu Emigracyjnego w Londynie. Zmarł 12 maja 1970 roku w Londynie, pochowany zgodnie z swą wolą na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino. Odznaczony m.in.: Orderem Orła Białego – pośmiertnie, Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari w 1945 roku czy Krzyżem Kawalerskim Orderu Wojennego Virtuti Militari w 1944 roku.