Urodził się 25 stycznia 1925 roku we wsi Zagroby, pow. Łomża, w rodzinie robotniczej. Od 1943 służył w NSZ. Wiosną 1945 został wcielony do „ludowego” WP, skąd zbiegł po kilku miesiącach i wstąpił do oddziału partyzanckiego NZW ppor. Mariana Kraśniewskiego ps. „Burza”.
Uczestniczył w wielu akcjach przeciwko posterunkom MO oraz konfidentom UB. Jesienią 1946 jego oddział został rozformowany. Otrzymał nominację na szefa ochrony osobistej kpt. Zbigniewa Kuleszy ps. „Młot”, komendanta Okręgu Warszawskiego NZW. Był zdecydowanym przeciwnikiem akcji ujawniania się wiosną 1947. 20 maja 1947 brał udział w odprawie kadry podoficerskiej Okręgu w Olszynach, na której zapadła decyzja o prowadzeniu dalszej akcji zbrojnej przeciwko komunistom. Po reorganizacji Okręgu Dz. został komendantem Powiatu „Ciężki” – „Wisła” (obejmującego pow. Ciechanów oraz część pow. Płońsk i Mława). Równocześnie był dowódcą ok. 20-osobowego oddziału partyzanckiego, działającego na podległym mu terenie.
Po rozbiciu Komendy Okręgu przez UB w VI 1948, brał udział w reorganizacji struktur konspiracyjnych i wyborze nowego komendanta Okręgu, chor. Witolda Boruckiego ps. „Dąb”. Oddział NZW, którym dowodził, należał do najbardziej czynnych w walkach z komunistami, przeprowadził liczne akcje przeciwko posterunkom MO, funkcjonariuszom UB, odważnie podejmował nierówną walkę z grupami operacyjnymi KBW i UB, odnosząc wiele sukcesów.
Po rozbiciu kolejnej komendy Okręgu nadal utrzymał swój oddział partyzancki i podjął próby odbudowy struktur konspiracyjnych NZW, do szczebla komendy Okręgu. Rozszerzył działalność na kilka sąsiednich powiatów (Pułtusk, Nowy Dwór Maz., Wołomin, Mińsk Maz. i Garwolin), współpracując z pozostałymi oddziałami partyzanckimi NZW. Nadal przeprowadzał poważne akcje przeciwko siłom aparatu bezpieczeństwa oraz popleczników władzy komunistycznej. Zdradzony przez agentów UB, poległ 13/14 kwietnia 1951 roku w walce z 300-osobową grupą operacyjną UB i KBW w Szyszkach, pow. Pułtusk. Obecnie spoczywa na cmentarzu na Powązkach.
