Urodził się 11 października 1916 r. w rodzinie chłopskiej we wsi Małomierzyce na Mazowszu. Podczas kampanii wrześniowej walczył w składzie 12. Dywizji Piechoty pod Iłżą, a następnie na Lubelszczyźnie. Po klęsce powrócił w rodzinne strony. W styczniu 1940 r. związał się z konspiracyjną Organizacją Orła Białego. Po jej rozbiciu przez Niemców, w lutym 1940 r. wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i objął stanowisko komendanta Obwodu Iłża. W lipcu 1940 r. został zatrzymany przez sowietów podczas próby przekroczenia zielonej granicy i trafił do twierdzy brzeskiej. W czerwcu 1941 r. skazano go na 12 lat łagrów, ale uniknął wywózki ze względu na wybuch wojny niemiecko-radzieckiej. Został mianowany komendantem Podobwodu AK Iłża. Na czele stworzonego przez siebie kilkudziesięcioosobowego oddziału przeprowadził wiele brawurowych, zakończonych sukcesem, akcji zbrojnych. W sierpniu 1943 r. wsławił się zdobyciem więzienia niemieckiego w Starachowicach i uwolnieniem około 80 przetrzymywanych tam więźniów. Uczestniczył w akcji „Burza”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej kontynuował działalność konspiracyjną i walkę zbrojną z nowym okupantem w ramach Ruchu Oporu Armii Krajowej, a następnie Delegatury Sił Zbrojnych. W nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 r. przeprowadził najsłynniejszą akcję bojową, gdy 250-osobowy oddział pod jego dowództwem rozbił ubeckie więzienie w centrum Kielc i uwolnił około 350 więźniów, głównie żołnierzy AK. Poszukiwany przez UB, w lipcu 1948 r. został aresztowany w Gdyni, a następnie przewieziony do Kielc. Skazany na 4-krotną karę śmierci, zamienioną aktem łaski na dożywocie. Objęty amnestią w 1956 r. wyszedł na wolność. W 1980 r. wstąpił NSZZ „Solidarność”, przez wiele lat był doradcą kardynała Stefana Wyszyńskiego. Podczas stanu wojennego był internowany. Zmarł 14 lutego 2008 r. w Warszawie w wieku 91 lat. Został pochowany na cmentarzu w Podkowie Leśnej.
